poniedziałek, 9 grudnia 2013

Mój (pierwszy) czeski wiersz

Czas reaktywować blog po dłuższej przerwie. Rok temu chwaliłem się swoim pierwszym czeskim opowiadaniem, jakie napisałem na konkurs w szkole językowej. Dziś chcę się pochwalić swoim pierwszym czeskim wierszem. Napisałem go, podobnie jak opowiadanie, na konkurs. I wygrałem! Opowieść o podróży saniami z Mikołajem miała zawierać słowa: pieczątka, widelec i hipopotam. Dla ciekawych podaję także dosłowne tłumaczenie utworu:


Viděl jsem sáni velkou jako loď. (Widziałem sanie wielkie jak statek.)
V ní byl Mikuláš, řekl mi: „Rychle pojď! (Był w nich Mikołaj, powiedział mi: „Chodź szybko!)
Ukázal bych ti něco, a o životě pověděl!“ (Pokazałbym ci coś i o życiu opowiedział!”)
Nasedl jsem pohodlně na sáni a uviděl, (Usiadłem wygodnie w saniach i zobaczyłem,)
že vedle nejsou sobi, jak by měli být, ale hroši. (że obok nie ma reniferów, jak powinny być, ale hipopotamy.)
Nemohu si pomoci – na mě to nezáleží. (Nic na to nie poradzę – ode mnie to nie zależy.)

Mikuláš měl vycpaný dárky žok před sebou. (Mikołaj miał przed sobą wór wypchany prezentami.)
Vánoční svátky se letos určitě povedou. (Święta w tym roku z pewnością się udadzą.)
Byl v něm plyšový medvídek s červenou mašlí. (Był w nim pluszowi miś z czerwoną kokardą.)
Sukně, která každou panenku vhodně zkrášlí. (Sukienka, która każdą lalkę odpowiednio upiększy.)
Byl také barevný, elektrický vláček, (Była też kolorowa, elektryczna kolejka,)
kterým se rád vozí usměvavý dráček. (którą chętnie jeździ uśmiechnięty smoczek.)
Byl černobílý míč, připraven k sportovnímu souboji. (Była czarno-biała piłka, przygotowana na sportowy pojedynek.)
Byla pistole, se kterou se žádný kluk ničeho nebojí. (Był pistolet, z którym żaden chłopak się niczego nie boi.)
Bylo ještě bezpočet knih, malé vidličky a talíře, (Było jeszcze mnóstwo książek, małe widelce i talerze,)
razítka pro děti, tanky, dinosauři a rytíře. (pieczątki dla dzieci, czołgi, dinozaury i rycerze.)

Když jsme letěli, viděl jsem měsíc, který plul na nebi. (Gdy lecieliśmy, widziałem księżyc, który płynął na niebie.)
Mikuláš přemítal, vypadal překvapeně. Potom řekl mi: (Mikołaj dumał, wyglądał na zdziwionego. Potem powiedział mi:)
„Vy stále něco chcete a většina z toho jsou blbosti.“ („Wy ciągle czegoś chcecie, a większość z tego to głupoty.”)
Když to mluvil, přepadl mě pocit úzkosti... (Gdy to mówił, ogarnęło mnie uczucie lęku…)
„Zapamatuj ta slova, protože pravda je čistá jako padlý sníh: („Zapamiętaj te słowa, dlatego że prawda jest czysta jak spadły śnieg:)
pokud přesto přese všechno stále chceš snít, (dopóki mimo wszystko ciągle chcesz marzyć,)
pokud umíš odlišovat mravní barvy složeného světa, (dopóki umiesz odróżniać moralne barwy złożonego świata,)
pokud moudrost je pro tebe důležitější než silueta, (dopóki mądrość jest dla ciebie ważniejsza niż sylwetka,)
pokud máš komu svěřovat své starosti, (dopóki masz komu zwierzać się ze swych problemów,)
tak máš všechno, co je na zemi nutné k štěstí.“ (dopóty masz wszystko, co na ziemi jest konieczne do szczęścia.”)

niedziela, 13 stycznia 2013

Wywiad ze mną

Dziś na blogu Językowych Dylematów, na którym czasem pojawiają się moje teksty, opublikowano krótki wywiad ze mną na temat projektu Edytom.pl, a także paru innych spraw, którymi żyję. Zapraszam do lektury!

czwartek, 20 grudnia 2012

Moje (pierwsze) czeskie opowiadanie

Jak zapewne niektórzy wiedzą, uczę się języka czeskiego w szkole Profi-Lingua. Niedawno zorganizowano tam konkurs na opowiadanie w języku, którego się uczy. W opowiadaniu należało zawrzeć sześć słów: cement, kwiat, chomik, kokos, patelnia i Profi-Lingua, a cała historia miała rozgrywać się w klimacie świąteczno-zimowym, nie przekraczając granicy 250 słów. Chociaż nie zająłem wysokiego miejsca, to myślę, że napisanie opowiadania w języku obcym – po ledwie dwóch miesiącach nauki – jest niezłym wyczynem. Poniżej prezentuję je w całej okazałości:

    Celý život čekáme. Na všechno. Obvykle na smrt...
    Je Štědrý den, dochází půlnoc. Zima se rok od roku zmírňuje. Je méně sněhu, tak prosinec není bílý, ale smutný jako cement nahého města. Mráz už nemaluje květy na tabulkách. Štědrý večer prý je magický čas, ve kterém zvířata – malé nebo velké, chlupaté nebo bezsrsté – mluví lidským hlasem. Je to pravda? Asi něco na tom je.
    Starý křeček leží pod pilinami uprostřed klece, kterou postavil jeho nový majitel. Leží, ale nespí. Zpod dřevěných hoblin vychází tichý, pisklavý hlas:
    – Kdysi bylo o mnohem lépe. Pamatuju, že jsem bydlel někde v Jižní Americe. Nevím, kde konkrétně. Vždyť jsem obyčejný křeček. Nepotřebuju vědět všechno. Avšak vím – mluví stále jako člověk – že můj dávný majitel dokonce i w prosinci měl pro mě kousky kokosu.
    Křeček vzpomíná na staré zlaté časy a vzdychá. Myšlenky musí stačit, protože dnes tahle lahůdka není přístupná. Pohodlně se natahuje na zemi a mlsně se olizuje. Vůbec nikdo ho neposlouchá, ale křeček pokračuje svém monolog:
    – Kokos je velmi chutný! Mám rád smažený kokos, přímo z pánve. Budu jíst kokos ještě někdy v budoucnosti? – ptá se sam sebe, ale nedostane odpověď.
    Stává se, že prosinec je nejhorší měsíc nejen pro člověka, nýbrž i pro křečka. Obzvlášť když bydlí ve středu Evropy, čili – řekne pesimista – v nejsmutnější oblastí světa. Křeček neví, že za oknem, kde svítí billboard školy Profi-Lingua, už není sníh. Klima se mění. Tady rovněž budou růst kokosové palmy. Ale tenhle křeček nebude už tehdy žít. Tady na všechno musíme čekat dlouho.